Dag vier

Ik heb vreselijk geslapen door alles wat er door mijn hoofd ging. Ik ben zo geschrokken van mijn metingen. Die tonen namelijk aan dat ik mijzelf dagelijks enorm overbelast. Dus ik moet hier echt mee aan het werk, maar hoe doe je dat? Hoe moet ik dit in hemelsnaam in mijn dagelijks leven gaan toepassen en wat zijn de concequenties hiervan? Ik dacht meteen aan de ergste scenario's en vroeg me ook af hoe gaat mijn omgeving hier op reageren? Hoe moet ik het überhaupt aan mijn familie en zeker mijn werkgever dan vertellen? Hoe moet ik dit zelf eigenlijk allemaal gaan accepteren en mij hier aan overgeven? Ook merkte ik op dat ik door mijn klachten/pijn verandert ben in negatieve zin. En dat dit inmiddels al helemaal in mijn systeem is ingeburgerd. Niet alleen alle dingen die ik doe worden hierdoor bepaald, maar ook mijn manier van denken, handelen en op sociaal gebied heeft het een behoorlijke impact. Ja en als je natuurlijk hier allemaal aan denkt dan ben je een flesje wijn verder en je bent nog steeds niet ontspannen.
Vanmorgen weer lekker gewandeld. Ondertussen hebben we samen gebrainstormd over hoe we dit mogelijk moeten gaan aanpakken op de werkvloer. Toen we terug het hotel inliepen voor het ontbijt, depte we beide nog even snel wat traantjes weg.
Om 09:00 begonnen we weer met de stretch en ik merkte direct alweer een mindere flexibiliteit op. Hierna hebben we het over houding en ergonomie gehad. Volgens de trainers kunnen we alle houdingen die wij zelf het fijnst vinden aannemen, zolang we maar ontspannen zijn. Toch fijn om te horen, aangezien ik thuis soms de vreemdste houdingen aanneem en ik dan vaak door mijn man gek aan werd gekeken.
Na de koffie hadden we weer een gedachtenspel. Dit blijf ik nutteloos vinden, ik weet tenslotte heel goed wat ik denk en hoe ik reageer. Maar ik heb ook al te horen gekregen dat ik het als 1 van de weinige precies weet aan te geven. Ik weet precies waar ik steeds vastloop ( noem ik het nu maar even). Ik weet alleen totaal niet hoe ik dit uit mijn systeem krijg. (Alvast voor de wijs neuzen onder jullie, blokkeren is geen optie! Dit doe ik nu al jaren en mede daardoor is mijn situatie verslechterd) Daarom heb ik nu in een privé momentje bij een van de trainers, aangegeven dat ik hier hulp voor nodig heb. Ik dacht vorige week nog, nou dat zal ik nooit doen. Maar ik zie nu ook in dat als ik het een aanpak, dat ik ook het ander moet aanpakken. Aangezien hier dus echt een groot verband tussen zit. Toch schaamde ik mij best om dit nu echt uit te spreken. Ik wil niet over komen als een zwakkeling, maar wat moet ik anders? (sta open voor suggesties)
We gingen weer wandelen en ineens ging dit ook al een stukje lastiger. (Fijn dit, niet te kang bij stilstaan)
Na de lunche gingen we het circuit weer doen, maar nu aan de hand van onze metingen. Nu was het zeker goed te merken dat ik een slechte dag had. Ik heb het afgemaakt, maar was het daarna ook echt zat.
Tijd voor meditatie. Nou ja op een matje liggen en continu denken dat je moet ontspannen. Ze bedoelen vast wat anders, maar ik ben altijd erg blij als ik weer mag opstaan.
Na de meditatie gingen we weer met die verrekte bal overgooien. Je begrijpt het vast al, hier was ik snel klaar mee. Ik probeerde enthousiast mee te doen, tot ik weer te ver was gegaan. Ik kreeg direct op mijn kop, dat ik niet goed naar mijn lichaam heb geluisterd. En het nare hiervan, hij had nog gelijk ook. De rest van de dag wist ik niet meer hoe ik moest zitten, staan of liggen.
We hebben een behoorlijk on interessant verhaal over communicatie gehoord. Zender,ontvanger en ruis. Lijkt mij toch niet zo moeilijk. Toch wisten ze hier drie kwartier mee te vullen.
Tot slot moesten we verder met de metingen van dagelijkse dingen. Ik heb er eerlijk gezegd niet heel veel gedaan en was dolgelukkig toen ik eindelijk onder de hete douche stond!