Dag tien

Gister lekker een paar borreltjes gedronken, een echte bonte avond gehad. ;) Ik viel dus al vrij snel lekker ontspannen in slaap en werd dit keer slechts 10 minuten voor de wekker wakker. Ik was wel weer behoorlijk stijf, dus alles duurde wat langer. In plaats van voor de wandeling uit te checken, deed ik dit nu maar erna. Ik plaatste mijn koffer in de bagageruimte en mijn wandel vriendin kwam ook de ruimte binnen. Ze gaf me een tasje met een kadootje erin en zei dat ze me dit graag wilde geven, omdat ze het zo leuk met mij vond. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, er kwam alleen maar uit dat, dat echt niet had gehoeven. Ik bedankte haar enorm en stopte het snel in mijn tas.
Het leek wel of iedereen haast had vanmorgen. Er zat bijna niemand aan de ontbijttafel. Ik gunde mijzelf ook niet heel veel tijd, want ik moest ineens nog even wat regelen. Ik nam een kopje koffie en belde naar Tom. Hij zou mij later die dag komen ophalen en ik vertelde wat ik ineens kado had gekregen. Hij zou al een grote doos bonbons meenemen om aan haar te geven. Maar na het kadootje, de procecco en de doos merci, vond ik dat hier dus nog wat aan toe moest voegen. Als hij tijd had dan zou hij nog even een fles lekkere procecco meenemen.
Nu moest ik mij ook haasten om naar de kliniek te gaan. We begonnen met de stretch en deze liep iets uit. De trainer moest iets doen dus was een paar minuten weg en binnen no time begon de hilariteit hierover. Ze zullen wel raar staan te kijken als we dit iedere ochtend thuis gaan doen. En dan hebben we het nog niet over de opdracht met het TumTummetje. :D
Toen we eindelijk allemaal klaar waren, werden sommige dingen nogmaals herhaald en was de laatste kans voor vragen te stellen. Als laatst vertelde ze dat wanneer werkgever of andere instanties informatie bij hun opvragen, ze alleen vertellen wat er ook op hun site staat. Hier heb je dus niet zo veel aan.
Na de koffie werden we we allemaal individueel fysiek getest. Voor degene die in de zaal achterbleven hadden ze genoeg opdrachten. Zo konden we ons circuit doen en mocht je nog niet klaar zijn met je doelen op papier te zetten, dan was daar nu de mogelijkheid voor. Deze werden namelijk later gekopieerd, voor de terugkomdagen later dit jaar. Ook vroegen ze ons of we een beoordelingsformulier en een zeer lange vragenlijst wilde invullen. Op het beoordelingsformulier heb ik dus ook aangegeven, dat ik het erg jammer vindt dat ze ons met de benodigde stappen in ons dagelijksleven niet verder helpen. Je moet overal zelf achteraan en dit is toch makkelijker wanneer je zwart op wit je huidige situatie hebt. Dan komt dit een stuk beter over naar bijvoorbeeld de werkgever. Ook had ik het erg fijn gevonden als ze ons ook verwijsbrieven direct hadden kunnen meegeven. Nu moet ik eerst weer naar de huisarts hiervoor. (Kastje, muur idee)
Een half uurtje voor de lunche was iedereen hier wel een beetje klaar mee en wilde gewoon naar huis. Ik was nog steeds niet opgehaald voor mijn fysieke test en kreeg te horen dat ik als enige na de lunche aan de beurt was.
Tijdens de lunche belde ik Tom nog even om te vragen of alles gelukt was en nog op schema zit. Helaas had hij niet meer de mogelijkheid om nog een fles procecco te halen, want ander zou hij te laat zijn. Ik wist dat mijn wandel vriendin een taxi voor 15 minuten na de afsluiting had afgesproken. Ik wilde dus niet dat Tom later zou komen, anders had ik helemaal niets om haar terug te kunnen geven.
De lunche was voorbij en we kregen een uur de tijd voor de eindevaluatie. Dit was voor iedereen een enorm emotioneel moment. Iedereen bedankten de trainers, maar vooral elkaar.het is echt niet te bevatten hoe enorm hecht we zijn geworden. We hebben dus ook een groepsapp geopend om eenvoudig met alle contact te houden. We hebben echt het gevoel dat we er op deze manier een beetje voor elkaar kunnen zijn.
De tijd zat erop en ik liep richting de receptie van het hotel om mijn spulletjes op te halen en mijn lieve man weer in mijn armen te sluiten. We liepen naar buiten, waar mijn wandelvriendin op haar taxi stond te wachten. Ik gaf haar de door bonbons en ja nu wist zij niet waar ze het moest zoeken. We hebben afgesproken om eens af te spreken, maar dan wel met de mannen erbij. Die hebben we nu wel genoeg gemist! ;)
Haar taxi kwam al snel, dus ook wij vertrokken. In de auto begon ik aan de twee weken terug te denken, maar voor mijn gevoel leek het wel een maand. Ik heb toch wel heel veel over mijzelf geleerd en te weten gekomen over mijzelf. Hoe ik alles nu moet gaan aanpakken heb ik wel op papier staan, alleen zal de praktijk uitwijzen of ik ook echt mijn doelen zal bereiken. Het is in ieder geval een ongelofelijke ervaring. Een ervaring die ik nooit van tevoren had kunnen bedenken. Het is iets wat ik nooit zal vergeten, maar ook de mensen in de groep zal ik zeker niet vergeten! Het waren slopende weken en ik ben er nog lang niet, toch had ik het niet willen missen!