Dag drie:

Vanmorgen weer niet heel stijf, maar alleen van de pijn wakker geworden. Scheelt het misschien dat hier de kamer temperatuur ook 's nachts op 20 graden staat. Het is wel ontzettend fijn om een keer niet als een oud en versleten vrouwtje uit bed te komen. ;)
Vol frisse moed liep ik richting receptie, waar ik met een van de vrouwen om half acht voor een wandeling had afgesproken. Ik was nog wat aan de vroege kant dus nam eerst een kopje koffie en verzonk in gedachten over alle indrukken die ik tot nu toe heb opgedaan. Gelukkig kwam mijn wandelmaatje al snel aanlopen, want ik merkte op dat ik toch al best wel heimwee krijg. Daar kan ik maar beter niet te lang bij stil staan.
We vertrokken richting het bos en besloten ondertussen om echt een rondje rond de bekende gebouwen te doen. We hebben onderweg een hoop vogels en haasjes gezien. Zo nu en dan viel er eens een stilte, maar over het algemeen hebben we elkaar gewoon wat beter leren kennen. Zo is deze dag voor iedereen een soort echte kennismaking geweest. We herkennen allemaal klachten van elkaar, maar wie is nu eigenlijk de persoon zelf?
Na het wandelen heerlijk ontbeten en om 9:00 stond ik weer klaar voor de stretch. Gelukkig weet iedereen nu precies wat voor oefeningen het zijn, dus gingen we er wat sneller doorheen.
Na de stretch kregen we een inleiding van het onderdeel intimiteit en seksualiteit. Dit bracht met name bij mij en mijn wandelmaatje een hoop emotie naar boven. We voelden er niets voor om dit uitgebreid in de groep op tafel te gooien. Nu was dit op dat moment ook niet aan de orde, aangezien het een inleiding van het onderwerp was, maar toch kijkt iedereen je vragend aan.
Het onderwerp werd dus snel afgesloten en gingen we weer aan de slag met de timer. We moesten dingen die we graag doen/ dagelijks tegenaanlopen opschrijven en opmeten. Ik vond dit best lastig, aangezien je bewegingen met de spullen die je daar hebt moest gaan nabootsen. Ik heb nu wel een aantal manieren bedacht, alleen weet ik niet of de meting van nu vergelijkbaar is met straks in de praktijk.
Even bijkomen van alles, door eerst een pauze en daarna die rare ontspannings oefeningen. Dit kan ik echt nog niet, ik voel totaal geen ontspanning. Ik lig dan op mijn matje met mijn ogen dicht en volg keurig de instructies op. Ondertussen lig ik te denken: goh, die vrouw moet in de kerk gaan werken. Ze verteld het echt alsof je op een begrafenis bent. Heel langzaam, rustig en steeds hetzelfde. OW ja ik moest ook nog door ademen en ja hoor, ik heb nog steeds mijn hele rug aangespannen.
Na de ontspanning kom ik enorm stijf overeind, met eigenlijk nog meer pijn als eerst. Tijd voor beweging werd er gezegd. We gingen naar buiten en moesten heel simpel een volleybal overgooien. Dit moesten wij ondertussen ook meten en na der hand uitrekenen hoelang wij dit maximaal konden doen. En dat was het eerste wat behoorlijk confronterend was. Mijn tijd is m:s 1:50 dit is voor een bal gooien en vangen. Dat is toch niet te geloven! Gelukkig heb ik dit niet in mijn leven nodig dacht ik meteen, zodat ik het naast me neer kon leggen.
Vervolgens hebben we het een en ander over medicatie te horen gekregen, maar ook dit was niet nieuw voor mij. Ja de namen van de morfine, waar 2 mensen aan hadden gezeten. En dat er 1 af en toe ontspanning krijgt van een joint.
Na de koffie heb ik werkelijk het meest idiootste in mijn leven gedaan!!!! We kregen allemaal een Tumtum in ons hand. Hier moest ik drie minuten naar kijken. Hoe is de kleur? Structuur? Wat gebeurt er als ik het inknijp? Echt alsof het iets buitenaards is. Vervolgens moest ik mijn ogen sluiten en het naar mijn neus brengen om er aan te ruiken. Besef goed wat je nu ruikt, hoor ik de trainer zeggen. (Die is echt niet goed!!!! Dit gelooft echt niemand thuis, wat een onzin. En dat krijgt betaald voor dit. Als ze zo doorgaan dan wordt ik nog gekker dan ik al was.) Na het Tumtummetje goed te hebben afgesnoven, moest ik deze naar mijn oor brengen en er in knijpen. Wat hoor je en realiseer je dit ook, hoor ik dan weer. (Kom op ik kan nu best nog even mijn mond houden en het gewoon over me heen laten komen. Maar ow wat moeilijk!) Nu mocht ik het dan eindelijk opeten, dan zijn we maar van die onzin af, dacht ik. Nee ik mocht slechts de helft ervan in mijn mond nemen. Natuurlijk kwam daar weer die stem: besef je goed wat je proeft, zowel voor als achter op de tong. Voel hoe er meer speeksel in je mond komt en voel dat het na een tijdje uit elkaar valt. Wat een onzin. De bedoeling was om je aandacht te trainen. 1 waarom heb ik dat nodig? 2 kun je niet met iets beters komen? Kortom frustratie.
Hierna gingen we verder met het circuit. We maakte onze laatste metingen om onze maximale belasting in die opdrachten uit te rekenen. Dit was gewoon shocking!! Dat kwam echt als een bom binnen. Ik weet wel dat ik moeite heb met bepaalde dingen, maar hoe erg dit eigenlijk was, had ik totaal geen besef van. Gelukkig waren we hierna klaar, dus ben ik snel naar mijn kamer gelopen. Een fles wijn open getrokken en even flink alles eruit gegooid. Omdat ik ook nog steeds zo stijf was wilde ik graag nog even lekker warm douchen voor het eten, dus heb ik het toch maar weer afgekapt en ben doorgegaan. Voel me nu gewoon echt even heel klote, maar weet ook dat ik juist hierom moet doorzetten.