Dag vijf

Helaas afgelopen weekend slecht internet gehad, vandaar een vertraagd verslag van dag vijf.
Vrijdag was ik weer vroeg wakker geworden door de pijn. Ik stond dit keer om 6:15 al naast mijn bed. Dit kwam opzich wel lekker uit, want ik moest mij ook alvast uit-checken bij de receptie.
Na mijn inmiddels standaard ochtend ritueeltje van een wandeling en ontbijt, begonnen we de dag weer met stretchen. Hierna deden we weer een gedachtenspel, maar nu aan de hand van een gebeurtenis van een van de mensen in de groep. We liepen alle mogelijkheden van gedachtens, gevoelens en gedrag na. Zo zagen we dat 1 simpele opmerking grote gevolgen leverde op al deze drie vlakken.
Na de koffie kregen we een stukje over communicatie naar de buitenwereld. We gingen natuurlijk het weekend naar huis, maar wat zeg je nu tegen alle mensen en hoe kun je dit aanpakken? Zo kun je er nu nog voor kiezen om alleen je eigen gezin ervan op de hoogte te brengen. Vertel je direct alles of ga je vragen uit de weg en vertel je slechts een deel? Hierin zijn wij vrij om te kiezen. Voor de mensen die het moeilijk vinden om uit te leggen wat nu precies het doel van dit traject is, hebben ze een korte beschrijving meegegeven.
Vervolgens mochten we nog een keer ons circuit doorlopen. Ik had het idee dat ik hier meer moeite mee had. Zeker aan het einde merkte ik, dat ik echt moe was geworden en minder makkelijk liep. Wat mij aan het denken zetten over de waardes die ik voor wandelen heb opgegeven. Heb ik toen wel echt goed naar mijn lichaam geluisterd. Ik vertrouw in ieder geval de meting niet meer, dus ga deze opnieuw doen.
Na de lunch, namen we de weekendplanning door. Wat ga je doen op de terugreis? Ga je nog nieuwe metingingen toevoegen? Wat ga je verder het weekend doen en hoe pak je dit aan? En tot slot wat en aan wie ga je wat vertellen? Zo vertelde ik dat ik met de trein reis, dus me in de trein wel aan mijn waardes zal houden. Alleen zodra ik uit de trein kom, moet ik nog een ruim half uurtje in de auto. Op dat moment ben ik te eerlijk en zeg direct dat ik mij dan niet aan de metingen zal houden, omdat ik zo snel mogelijk thuis wil zijn. Dit leverde natuurlijk een hoop commentaar van de trainer op. Ook vertelde ik dat ik hoop dat ik mij 's avonds nog fit genoeg voel om nog even naar het café te gaan. Ook nu weer commentaar. Want als ik niet naar het café zou gaan, dan ben ik weer pijngestuurd bezig. Om een lang verhaal kort te maken, hij kon zeggen wat hij wilde maar ik was even klaar met alles. Als ik mij niet goed had gevoeld, dan had ik toch echt niet gegaan. En denk maar niet dat ik na iedere 3 minuten die auto aan de kant had gezet om even een rondje te gaan lopen. (Idioot) Verder had hij gelukkig geen commentaar op al mijn voornemens.
Tot slot kregen we nog een aandachtstraining. Dit ging nu over onze pijn
proberen aan de kant te zetten. Dat we ons niet zo op onze pijn focussen, zodat het lijkt of wij dan minder pijn hebben. Dit is alleen niet echt voor mij
bedoeld, ik moet juist leren waar mijn grenzen liggen. Ik zet juist altijd mijn
pijn aan de kant, waardoor ik steeds veel te laat door heb dat ik toch wel heel veel pijn heb. (Zo loop ik bijvoorbeeld uren kreupel, zonder echt door te hebben dat ik een slechte dag heb. )Het enige waar ik dit goed voor kan gebruiken, is voor mijn sensitiviteit. Maar ook hier ben ik mij al enige tijd bewust van en weet ook hier inmiddels aardig doorheen te prikken. Alleen moet ik echt mijn lichaam beter leren kennen, zodat ik deze prikkels wat eerder weet te bestempelen tot geen belangrijke pijn. Hier heb ik soms nog wat moeite mee.
Uiteindelijk mochten we gaan. Iedereen zat echt even door te bijten. We waren gewoon doodop, deze week had ons zowel mentaal als fysiek afgemat. Iedereen ging er daarom ook erg snel vandoor. Sommige vroegen zich zelfs af of ze volgende week überhaupt terug zouden komen.