Dag acht

Zo ik heb voor het eerst weer eens heerlijk geslapen! Ik was enorm snel vertrokken en werd pas om kwart over zes wakker. Ik las de super lieve reacties op mijn verslagen. Dit keer zelfs van mijn paps. Wat een geweldig gevoel kwam er over mij heen. Ik dacht meteen, wat er ook gebeurt, vandaag kan mijn dag niet meer stuk. Ik begin me steeds minder alleen te voelen en opgelucht dat ik het op deze manier toch aan de mensen waar ik om geef kan duidelijk maken.
Een uurtje later ben ik naar het restaurant gelopen voor een koffie en heb even gewacht op mijn wandelvriendin. Het begint echt aan te voelen als een vriendin. Of dit na deze weken ook zo blijft moet natuurlijk nog uitwijzen, maar voor nu voelt het zo aan.
We liepen het bos in en kwamen tot de ontdekking dat we na slechts 7 minuten al moe werden. Direct zochten we naar oorzaken hiervoor. Komt dit omdat we te snel zijn gaan lopen? Het was ook behoorlijk glibberig en modderig waardoor we steeds om de wandelpaden heen een weg zochten. Maar dit mogen we natuurlijk niet meer doen, want er is geen weefselschade. We hebben het maar zo gelaten als het is, maar toch heeft dat ons de hele dag beziggehouden.
Eenmaal teruggekomen in het hotel, liepen we direct door naar het ontbijt. Ik kreeg direct van de mensen die er al zaten te horen: Denies, wat is er gebeurt met je? Je straalt helemaal. Ik heb direct van de leuke berichtjes verteld en ze waren ook zo blij voor mij.
Om negen uur begonnen we weer met de stretch, dit ging gelukkig weer wat beter. Dit was ook maar beter zo, want we hadden direct daarna activiteitenplanning. Ik begon direct weer met stofzuigen, bukken en met gewichten werken op een manier zodat ik er op mijn werk wat aan heb.
Voor de koffie kregen we een korte uitleg over wat voor soort activiteit we voor donderdag moeten uitzoeken en hoe we dat moeten gaan plannen. Dit leek mij een heel logisch verhaal, dus had ik er niet veel aandacht voor.
Na de koffie deden we ons circuit weer en ook deze ging weer een stuk beter ten opzichte van gister. Yes het gaat echt goed vandaag.
Vervolgens deden we weer een aandachtstraining. Ik hield nu mooi mijn ogen open, want het gaat me echt niet nog een keer gebeuren dat ik wegzak. Het doel heb ik hierbij dus weer niet bereikt, maar dat interesseerde mij helemaal niets.
Toen werd er gezegd dat we voor de lunch nog even gaan springen. (Huh wat gaan we doen?) dit stelde niet veel voor. Het ging er meer om, van welke hoogte durf je af te springen? Nou zolang ik maar niet ergens op moet springen dan durf ik alles, dacht ik. Maar nee, van een barkruk afspringen dat ging mij toch echt tever.
Tijdens de lunch ben ik voor mijn activiteit even achter de computer gedoken. Eerst een klimwand opgezocht, deze gaat pas om twee uur open. Dat is dus te laat. Toen zocht ik naar een schietvereniging, ook deze gaan later open. Vervolgens bowlen, maar dat kost maar liefst 21 euro en dan komen er nog taxi kosten bij. Dat vindt ik toch echt te duur voor die (waarschijnlijk) 3/4 ballen die ik gooi. Ik liep daarom maar wat eerder terug naar de kliniek, want daar lag een activiteiten boek met tips. Deze stond helemaal vol met wandel-, fietsroutes en museums. Ik wil geen buitenactiviteit, omdat het hoogst waarschijnlijk gaat regenen. Daarnaast wandel ik al genoeg, hier heb ik al mijn waardes al van. Ik vond een folder van een oorlogs museum, niet dat ik ooit naar een museum zal gaan. Die waardes meet ik dan voor niets, maar dit leek mij dan nog wel interessant. Tot ik naar de entreeprijs en afstand keek, ook dat was niet leuk meer. Nou dan weet ik het ook niet meer. Ik ga wel gewoon met iemand mee die in mijn ogen gewoon wat leuks gaat doen.
Ik kon dit nog niet meteen bij iedereen gaan navragen. We moesten verder met het gedachtenspel. Ook nu vroegen ze iemand als voorbeeld in de groep, met de gebeurtenis van afgelopen weekend. Ik stond er niet om te springen, maar niemand reageerde. Dit duurde in mijn ogen te lang, dus stapte maar naar voren. Ik had vorige week een berichtje van mijn leidinggevende ontvangen met de vraag: hoe het is en of ik er al wat aan had. Ik heb hierop geantwoord: dat het behoorlijk confronterend is, maar verder goed. Ik kan alleen nu nog niet zeggen of ik er wat aan heb. In zijn berichtje terug stond: nou laten we het hopen, want zo als het nu gaat is het ook maar kut. In eerste instantie schrok ik hier behoorlijk van! Doe ik mijn werk niet goed dan? Je hebt echt geen flauw idee wat ik hier juist allemaal voor opoffer. Ga ik soms mijn baan kwijt raken? En ga zo maar verder. Alleen denk ik al vrij snel dat hij dit waarschijnlijk helemaal niet zo heeft bedoeld. Ik vermoed dat hij het gewoon kut voor mij vindt en hoopt dat ik weer opknap.
Daarom dacht ik ook dat ik hier niet emotioneel over zou worden en hier makkelijk over kon praten. Niets is minder waar, er zat een verdomd goede psychologe voor mij. Jeetje mina, ik wist niet dat ik er toch nog zo mee zat. Wat er allemaal naar boven kwam, ongelofelijk. Ik heb gelukkig niet gehuild, maar dit stond zeer nader.
Het was iedereen wel duidelijk dat ik enorm over mijn werk inzit. Dat dit voor mij echt heel belangrijk is en ik hier een extra drempel heb liggen om dit aan te pakken. Ook ben ik veel te streng voor mijzelf, ik denk dat andere mij als als zwakkeling zien of lui vinden. Ik durf mij totaal niet, zo compleet kwetsbaar op te stellen en houdt de dingen graag voor mijzelf. Ook is mijn vertrouwen in de mens behoorlijk ver te zoeken. Ik stel andere vaak in twijfel en denk dat ze mij toch gaan besodemieteren. En dat is absoluut waar. Heel soms vertel ik wel eens wat aan iemand en hoor dan later dat ze dit hebben doorverteld, of vergeten (geen oprechte interesse dus) en in het ergste geval tegen je gaan gebruiken. Dus wat doe ik, mij zo groot mogelijk naar de buitenwereld houden. OW ja, waar ik helemaal gek van kan worden. Ik heb mij ooit een keer een beetje opengesteld over 1 ding naar iemand en dan wordt mij gezegd maar jij bent sowieso een zwak en emotioneel mens. Als ik daar nu nog aan terug denk, dan kan ik daar nog steeds geiriteerd over worden. Het is verdorie 1 ding, van al die dingen waar ik tegenaanloop. Je hebt geen flauw idee. En zo is het ook, omdat IK dat nooit vertel. Ik slik het liever weg en maak mij naderhand er nog eens goed boos en vooral verdrietig over, dan dat ik het iemand allemaal moet gaan vertellen. Alleen brengt deze instelling mij natuurlijk niet verder, ik moet echt veranderen en hulp hebben. Hoe heftig dit ook even was, het had nog niet mijn dag verpest.
Tijdens de koffie moest ik naar diegene toe die gaat over een plan van aanpak voor je werk. Hier schoot ik niets bij op. Er werd alleen gezegd dat dit het beste plan voor mij is en dat ik hier verder geen uitleg bij nodig heb. Ik weet het precies uit te leggen en heb ook vertrouwen in de aanpak. Mijn probleem zit puur in mijn manier van denken en wordt weer teruggestuurd naar de psycholoog. Grrr hier had ik al een afspraak staan over andere dingen, dus dat wordt nu een extra lange.
Binnen vijf minuten stond ik dus weer buiten en nam mij direct voor om aan de andere te horen wat ze voor activiteit in gedachten hebben. Er gaan er dus een hoop naar de stad om te shoppen. 1Gaat sporten, en een paar gaan fietsen. Dit lijkt mij helemaal niets. Toch zijn er nog twee mannen die wel echt wat leuks gaan doen. Ze gaan naar Kleven, een currywurst eten en een biertje drinken. Kijk dit is een activiteit dat mij prima past. Ik heb nog geen flauw idee wat ik hierbij ga meten. Misschien hoeveel worsten we zonder problemen kunnen eten ;) Nee geintje, ik ga hier nog even over nadenken. Een van de mannen vindt het in ieder geval geweldig dat ik mee ga, want hij heeft het al aan zoveel mensen inmiddels verteld. Dus het wordt denk voor ons een blokje ontspannen een biertje doen en gewoon even te genieten van het moment.
De koffie is inmiddels al lang weer op en begonnen we met doelen stellen. Ik heb hier nog niet veel voor ingevuld, omdat ik de grootste klap in mijn werksituatie moet gaan maken. Alles hangt kort gezegd nu even daar vanaf en ik kan dit nog totaal niet accepteren. Dat wordt dus eerst maar eens even bij de psycholoog langsgaan, voor ik nu mijn energie hierin ga steken.
Tot slot moesten we hardlopen. Ja echt hardlopen en ik heb hier zo een hekel aan. Het regende zelfs en ik heb gewoon keurig meegedaan. Ik heb zelfs al mijn benodigde metingen gedaan om mijn belastbaarheid hiervan uit te rekenen. Komt vast door mijn goede humeur.
Toch heb ik vanavond nog even goed te klagen over het eten. Ik weet niet wat voor kok ze in de keuken hadden staan vandaag, maar die had er werkelijk totaal geen verstand van. Het was niet te eten! En her ergste hiervan was, dat ik het direct bij het serveren al zag dat het niet goed is bereid. Over de lasagne had ik vorige week al geklaagd en terug gestuurd naar de keuken. Maar vandaag sloeg alles. Het was niet gaar, niet vers maar opgewarmd, totaal geen smaak en de crème brulee was gewoon vanille vla met een minuscuul gecaramelliseerd laagje. Wat een knuppel, ik mag hopen dat het morgen wel weer lekker is. Ik was echt in staat om het even zelf in de keuken te komen vertellen. :)