Dag negen

Afgelopen nacht best goed geslapen. Ik was wel weer wat stijf, maar dit viel gelukkig reuze mee. Na mij aangekleed te hebben en me tas tevoorschijn gehaald voor de vrije activiteit liep ik weer richting receptie voor een lekkere koffie.
Toen de koffie op was zijn we weer een lekker half uurtje gaan wandelen. Dit ging vandaag weer heel goed en gaf me een goed gevoel.
Bij terugkomst ga ik normaalgesproken ontbijten, maar dit sloeg ik bewust over in verband met onze activiteit. Straks heb krijg ik mijn currywurst niet op. ;) Nog even snel de reacties van gister gelezen en had direct weer een glimlach van oor tot oor.
Om negen uur stond ik weer klaar voor de stretch. Maar voor wij hiermee aanvingen, hadden de trainers een aankondiging van een wijziging in de dagplanning. In plaats van tot half twee de eigen activiteit, werd dit nu vanaf half twee. (Dat ga ik niet uithouden zonder ontbijt) We begonnen aan de stretch.
Na de stretch hadden we weer een stukje communicatie en ook nu haalde ze mij weer naar voren. Omdat het de psychologe duidelijk is geworden dat ik een echte overlever ben, zoals zij dat noemt. De meeste geven wel aan andere door hoeveel last ze hebben en sommige zelfs teveel. Alleen ik en nog een middelbare vrouw dit juist te weinig doen. (toevallig heeft die vrouw ongeveer hetzelfde werk als ik nu doe, altijd gedaan. Maar kan dit vanwegen haar klachten echt niet meer opbrengen.) Wij gaan krom lopen van de pijn en zeggen nog, ja het is vandaag minder/kut, maar het gaat nog wel. Dat mogen we dus nu niet meer doen en moeten het gewoon echt eerlijk gaan zeggen. Tja makkelijker gezegd dan gedaan. Zo zit ik niet in elkaar, gewoon tanden op elkaar en doorgaan. Dat is ook 1 van de redenen, waardoor ik zo achteruit ben gegaan. Maar in mijn hoofd heeft deze instelling mij wel gebracht tot waar ik nu ben, qua werk e.d. Om dat nu ineens te veranderen gaat niet meevallen.
Tijdens de koffie had ik een persoonlijk gesprek met de psychologe ook hier had ik niks aan. Ik had verwacht dat ze inmiddels had uitgezocht waar ik dan terecht kan, maar nee. Ook hiervoor moet ik zelf eerst naar de huisarts voor een verwijsbrief. Maar zegt ze, je zult dit ook echt nodig hebben! Jij hebt zo enorm veel bagage hier kan niemand alleen mee dealen. En ik wil je graag nog even tussen ons zeggen, dat ik verbaasd ben dat jij, je werk nog erbij kunt volhouden. Dat bewijst echt dat jij een hele krachtige dame bent en hier ook zeker, maar wel met hulp, uit gaat komen! Jemig, dit is denk toch wel een groot compliment. Ik zou bijna zeggen dat zij ook mijn verslag van gister heeft gelezen, maar die kans is wel heel klein.
De groep was inmiddels al begonnen aan beweging. Het was iets met een bal, maar toen ik daar eenmaal was, zat de tijd er al op. Vervolgens gingen we terug naar binnen en het over onze gekozen activiteit hebben. Ik vertelde dat ik naar Kleve ging, om te kijken hoe ik in de sociale buitenwereld toch ontspannen met die timer om kan gaan, aangezien ik dat afgelopen weekend erg lastig vond. Nou dat vond hij een hele goede rede. Best gelopen dacht ik.
We deden nog snel ons circuit en 1 van de twee mannen (waar ik mee meeging) had hierna een gesprek bij de psycholoog. Dus ik ben snel even naar het restaurant gegaan en een salade genomen, want ik viel echt om.
De salade in de maag en we vertrokken richting Kleve. Bij de parkeergarage die wij uitkozen, hing een zeer grote banner met curry restaurant. Ik zeg: zie je nu dit is gewoon voorbestemd! We wisten alle drie niet hoe snel we daar moesten zijn. Onze loop waardes lagen toevallig allemaal rond elkaar, dus dit was erg makkelijk. En we hoopte alle drie dat we er dus ook binnen die tijd zouden zijn.
Het was gelukt! We hebben een leuk tafeltje uitgekozen en gegeten alsof we dat al weken niet meer hadden gedaan. Helemaal onder het genot van een biertje. Ik zit samen met 1 van de twee op 1 worst, maar met dat biertje was ik toch echt het snelst. Wat een genot! Na het eten gingen we direct staan en die andere man ging nog een lekker frikadelletje halen. Achter elkaar gingen de piepjes af en wisselde we van houding. Maar het was nu een stuk minder erg. Puur omdat ik nu niet alleen was, die zo idioot doet. Hierna liepen we een klein stukje door het centrum, tot onze piepjes weer afgingen.tja en wat doe je als je dan voor een echte Duitse bakker staat? Juist, koffie met taart. Jum jum jum. We hebben ons enorm vermaakt en echt eens goed ontspannen en gegeten.
Toen we terugkwamen, gingen we dit natuurlijk nabespreken. Ik vertelde dus wat mij is opgevallen en dat ik er echt ontspannen onder was. Nou zegt de trainer, ik kan het nu ook echt aan je zien. Je ziet er gewoon relaxt en vrolijk uit. Ik: Het was gewoon precies wat ik even nodig had, fantastisch.
Jeetje moet je als laatste opdracht weer tot je zelf gaan komen, voor een half uur. Wat een ellende, ik voelde direct weer hoe moe ik was.
Eindelijk vijf uur, we konden gaan. Ik vroeg hoelaat we moesten eten, om 18.00 al. Ik denk mijn god, ik heb nog heel geen honger. En ik had zelfs voor, hoofd en nagerecht dit keer. Maar het is gelukt. :) Vervolgens hadden we allemaal het besef van onze laatste avond hier. Mijn wandelvriendin had voor iedereen een aardigheidje en een glas procecco geregeld. Wat is het toch een schat! We bleven met zeven mensen na het eten over, die wel even doorbeten, voor een borreltje met elkaar te doen. We hebben wat gedronken, geknuffeld enz. Want wat een hechte groep hebben wij, allemaal een dubbel gevoel. Zo blij morgen eindelijk naar huis. Maar ook zo verdrietig, omdat we elkaar enorm gaan missen. Echt alsof we elkaar al jaren kennen! Volgens een serveerster, is onze groep echt uniek hierin. Vaak worden er groepjes gevormd en soms zelfs ruzie gemaakt. Dit is bij ons totaal niet aan de orde. Wij zijn echt een groep en natuurlijk heb je met de een een grotere klik als met de ander. Zo gaat het overal, maar wat een ervaring. En vooral wat een geweldige dag! Nu ga ik snel helemaal happy en voldaan mijn bedje in.