Dag zeven
24 Februari 2015 | Nederland, Berg en Dal
We begonnen de dag weer met de stretch, dat vond ik nu helemaal niets. Er spookt op zo een moment van alles door mijn hoofd. Ik baal dan van mijzelf, van mijn lichaam, wat moeten anderen wel niet van mij denken, zo kan ik echt niet doorgaan en waarom neem ik het mijzelf altijd zo enorm kwalijk als het eens minder gaat? Ik probeer dit ook allemaal weer aan de kant te zetten, maar dat valt niet mee op de momenten dat je er fysiek mee geconfronteerd wordt.
Na de stretch namen we onze gemiddelde dag structuur door. Deze bestaat bij mij uit opstaan, werken, iets huishoudelijks, bank en bed. Deze bezigheden moesten we in een tijdschema plaatsen. Met rood en groen moesten we aangeven welk moment we moeite mee hebben/veel energie vergen en welke dingen ons makkelijk afgaan. Je raadt het wel, hier zat een hoop rood in. Vervolgens maakte we een schema wat we juist graag zouden willen en hier een prioriteits-cijfer aan geven. Zo konden we alvast nadenken over eventuele aanpak hiervan.
We kregen weer een stukje meditatie. Dit keer op de stoel zittend, dat paste mij op dat moment prima. Na slechts enkele minuten merkte ik dat ik heel moe was. Ik had moeite mijn aandacht bij de les te houden en hoorde de stem steeds verder weg. Ik begon afleiding te zoeken, zoals met mijn voet blijven draaien enz. Maar opeens merkte ik toch op dat ik begon te knikkebollen. Ik schrok meteen zo wakker dat ik mij dit niet meer liet gebeuren. Aan het einde vertelde iedereen over waar hun aandacht steeds heen ging, tot ik kwam. Uhm nou, ik heb opgemerkt dat ik er moe ben. Ik had een innerlijke strijd hiermee en deze helaas toch heel kort even verloren. Iedereen laag natuurlijk dubbel van het lachen, want ik had het dus weer niet goed gedaan. Nu was ik eindelijk een keer ontspannen, maar had ik beter mijn aandacht erbij moeten houden. (Ik geloof niet dat ik dit ooit onder de knie ga krijgen)
Gelukkig kon ik hierna weer goed wakker worden met een kopje thee. Na de thee gingen we het dan eindelijk over het werk hebben. Er wordt gevraag of iemand zijn/haar situatie in de groep wilde delen, zodat de anderen ook alvast een opzetje voor zichzelf konden gaan maken. Er waren er direct twee die mij opperde, daar waren ze wel heel nieuwsgierig naar. Zoals denk heel de groep dat was. Toen ik namelijk vertelde hoeveel ik werkte vorige week, keken ze me allemaal zo ongeloofwaardig aan, dat ik mij bijna afvroeg of ik wat verkeerds had gezegd. De trainster vroeg of ik dit oké vond, ja natuurlijk, ik ben juist blij als dit voor mij duidelijk wordt. Ik ga hier nu niet teveel op in, want ik heb nu niet voor niets mijn flesje wijn weer naast mij staan. Wat een ellende dit, ik zie het in ieder geval als een onmogelijke opgave. Ook hiervoor heb ik dus weer een gesprek aangevraagd bij een reintegratie persoon.
We gingen verder met het circuit. Ik was inmiddels weer aardig van mijn stijfheid af, dus ging het toch nog redelijk.
Hierna stelde we een noodplan op, wat te doen als je een slechte dag hebt, of wanneer het erin schiet. Nou wat ze daar ook weer allemaal beweren? Niet te geloven ik was de discussie over werk al aardig zat en om nu hier weer tegenin te vliegen zag ik ook niet helemaal zitten. Nu is de kans aan een ander, maar dit kwam maar erg minimaal. Dus keek ik even de groep in het rond en zag duidelijk dat er een hele hoop met verbaasde opgetrokken wenkbrauwen keek. (Goed laat maar gaan, nog even de tanden op elkaar en simpelweg aanhoren.)
Vervolgens gingen we wandelen in het bos. Dit had ik natuurlijk nog niet genoeg gedaan. (Hihi) Alleen erg jammer dat het regende.
Om weer tot rust te komen kregen we een uitleg over hoe slaap nu precies werkt. Zo nu kreeg ik eindelijk weer een complimentje. Aangezien ik al vrij snel gestopt ben met de slaappillen. Er zit er nog 1 in de groep die ook slaapmedicatie heeft, maar dit toch nog steeds zo nu en dan gebruikt. Ook kregen we nog een klein testje over, hoeveel weet je nu van slaap? En jippie ik had alle vragen goed, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik hierover al heel veel heb gelezen. Want wat doe je als je slecht slaapt, dan ga je opzoek naar oorzaken (menselijk).
Tot slot hadden we nog een uur activiteitenplanning en dat is door vele behoorlijk afgeraffeld, of zinloos benut. Ik deed natuurlijk weer braaf mee, tot de laatste 10 minuten. Toen raakte ik met iemand in gesprek over al die leuke theorieën die ze vandaag hebben losgegooid op ons. Wij zijn beide enorm sceptisch hierover en zelfs geïrriteerd over hun rol van bemiddeling hierin. Wat namelijk 0,0 is. We worden vrijdag naar huis gestuurd met op papier een duidelijke aanpak, maar hoe we dit in werking moeten zetten en wat de gevolgen hiervan zijn?, moeten we zelf maar uitzoeken. Want daar komt het kort gezegd even op neer. Nou als dit inderdaad zo doorgaat, dan kan ik nu wel op een briefje meegeven, dat dit twee weggegooide onzin weken waren. Waar ik mij nu ook weer zo boos over kan maken. Tijdens het eten met de groep werd weer mijn situatie aangekaart. Ook hun snappen heel goed waarom ik de rest van de dag behoorlijk geïrriteerd op de trainers heb gereageerd. Ook was duidelijk te merken dat ze het ook allemaal niet eens waren over hun theoretische noodplan. Ik heb voorgesteld dat we dit maar met een korreltje zout moeten nemen. Gewoon doen waar je, je prettig bij voelt brengt je tenslotte het verst van alles!
-
25 Februari 2015 - 00:01
Gonny :
Pittige dagen Denise, gelukkig -
25 Februari 2015 - 00:10
Gonny :
De hele reactie is niet verzonden??????
Gelukkig nog maar 3 dagen. Hopelijk kunnen ze je de komende dagen nog duidelijk maken hoe je alles op het werk moet gaan aanpakken. Je bent een dappere dame en ik ben heel trots op je. Ik hou van je xxx. Mams -
25 Februari 2015 - 08:40
Lianne:
Ben het helemaal met Gonny eens. Je bent een topper. XX -
25 Februari 2015 - 17:58
:
Wat een super lieve berichtjes! Ik heb daar vandaag enorm veel aan gehad! Echt top
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley