Dag zes

Vandaag weer terug. Om elf uur werden we weer paraat in de kliniek verwacht. Dat betekende dat we om half zeven moesten vertrekken. Het was spekglad op de weg, het had namelijk gesneeuwd. Dit resulteerde in het eerste uur in de auto met de billetjes bij elkaar geknepen, niet bepaald ontspannen dus. Toch kwamen we nog ruim optijd aan.
We begonnen met een weekend evaluatie. Ik heb hierbij aangegeven dat ik het enorm lastig vindt om dit in de praktijk toe te passen. Het is doodvermoeiend om continu je bezigheden te laten vallen en weer iets ander te gaan doen. Daarnaast ben je minder aan het genieten van de dingen die je doet. Ook vindt ik het erg lastig om dit aan de buitenwereld te laten zien. Aan de ene kant is het werkelijk er aan toe geven dat je zoveel last hebt en dit dan aan een ander vertellen heel lastig. Aan de andere kant schaam ik me ook dood, om bijv midden in een restaurant steeds op te staan en weer te zitten. Ik werd hier echt af en toe helemaal gek van, en gooide dan weer van nijd de timer aan de kant. Dit was goed te begrijpen, maar ik moet hier volgens de trainers echt een soort lak aan krijgen. Het gaat mij anders alleen maar meer stress opleveren en ik doe dit uiteindelijk voor mijzelf. En ja natuurlijk, dat weet ik heus wel, maar ga dat maar eens doen en probeer die knop maar eens om te zetten.
Na de lunch begonnen we weer met ons circuit. Ook nu had ik er weer meer moeite mee en vraag mij af waardoor dit komt. Ik moet het nog even afwachten, maar als dit zo blijft, dan zal ik mijn waardes weer even opnieuw moeten nakijken. Misschien heb ik mijzelf toch tijdens de eerste meeting, onbewust geprobeerd te bewijzen.
Toen we allemaal klaar waren met het circuit, hebben we de complexiteit van pijn herhaald. We proberen allemaal oorzaken voor de pijn te bedenken en dit moeten we loslaten. Alleen is dit een automatische gedachten van een mens. Zodra iemand bijvoorbeeld pijn in zijn knie krijgt, dan vraagt diegene zich meteen af: hoe komt dat? Maar het wordt ons nu geleerd als: ow ik heb pijn in mijn knie. Is dit weefselschade of niet? Zo niet, dan hoef ik hier niet bij stil te staan.
Hier is ook weer het gedachtenspel voor, dus gingen we daar mee verder. We hadden het weekend de opdracht meegekregen om een gebeurtenis hiervoor te onthouden. Iets wat niet teveel emotie oproept, maar waarbij je toch niet tevreden bij bent over hoe je hierover dacht of op reageerde. In eerste instantie kon ik niet snel iets bedenken waar ik niet teveel emotie bij kan krijgen. Uiteindelijk heb ik toch iets kunnen herinneren wat ik kon gebruiken. Hier kom ik later in de week op terug, want dan ben ik pas echt aan de beurt.
Na de koffie konden we weer verder met onze metingingen van de activiteiten. Ik realiseerde mij dat ik mijn eigen nieuwe startwaardes nog niet allemaal had uitgerekend. Ik was de hele middag al druk geweest met iedereen die het niet begreep hierbij te helpen, dat ik nooit meer naar mijn eigen metingen had gekeken. Ik deed nog wat activiteiten en dacht ondertussen alleen maar aan het volgende onderwerp, namelijk arbeid. Wat gaan ze mij allemaal vertellen en hoe moet ik het aanpakken. Dit werd mij snel duidelijk gemaakt. Ze gingen het weer een dag uitstellen. (Hoe moeilijk kan het ook zijn, om gewoon duidelijk en direct te zijn?) Er werd eigenlijk alleen gezegd dat ze ons helpen/adviseren bij een goed plan van aanpak, maar dat ze niets naar een werkgever/arbo arts e.d. doorspelen. Vaag verhaal dit, ik zit hier toch niet voor niets??? Morgen wordt het ons duidelijker gemaakt, zeggen ze. (Nou dat zal mij benieuwen?!)
Tot slot hadden we weer een stukje ontspanning. Weer op dag rot matje en maar proberen tot jezelf te komen. Ik merkte vooral dat ik erg moe was en werd blij toen het was afgelopen. Lekker naar mijn kamertje, warme douche nemen om alles even (voor een paar minuten) van mij af te spoelen.
Tijdens het eten hadden we het over de activiteit die voor donderdag op de planning staat. Dan mogen we namelijk iets wat we leuk vinden uitzoeken om te gaan meten. Zoals gewoonlijk willen bijna alle vrouwen in de groep gaan shoppen. Laat ik daar nu niet van houden, dus dit geeft mij geen meerwaarde om dit uit te rekenen. Dan gaan er nog drie naar de sauna, dat lijkt mij ook niks. (Ook heb ik geen idee wat ze dan willen meten, want de timer is echt niet waterdicht.) 1 gaat er wandelen. Dit doe ik al genoeg, dus vindt ik dat ook niet erg leuk. Ikzelf wil graag een klimwand opzoeken. Dat heb ik nog nooit gedaan en hiervan ben ik echt benieuwd of ik dit kan. Er zijn er een paar die dit ook heel graag zouden willen, maar toch liever in de sociale menigte meegaan shoppen. Kortom denk gewoon een beetje bang zijn. Toch wil ik het idee nog niet helemaal aan de kant gooien, er hoeft er maar 1 ja te zeggen. Ik heb namelijk geen zin om dit in mijn eentje te gaan testen, dat geeft toch weer een bepaalde druk waar ik niet op zit te wachten. Nog even afwachten dus.